Opowieści z mchu i paproci

To było w dzieciństwie. Wujek miał duży dom na wsi, w pobliżu lasu. Na olbrzymim podwórku rosła dostojna płacząca wierzba. Ale wcale nie była smutna. W wannie stała woda dla koni i krów. Gdy byłam dzieckiem wydawało mi się to dość zabawne. Wiało groteską. W parniku wujek gotował ziemniaki dla świń. Intrygujące zajęcie. Codzienne obrządki w oczach dziecka zdawały się bardziej tajemnym rytuałem niż żmudnym obowiązkiem. Kuchnia mieściła się w suterenie domu, a ciocia gotowała w niej prawdziwe rarytasy. Kuchnia wiejska. Tylko taka prawdziwa. Bez pozerstwa i mody, za to z laktozą i glutenem. Nie miałam pojęcia o istnieniu jarmużu, a od sałaty ze śmietaną trzęsły mi się uszy. Tylko zsiadłe mleko nigdy mnie nie kupiło. Przepraszam.

Wokół domu był piękny, wypieszczony ogródek oraz sad. Dzięki temu dom nawet w największy skwar ukrywał się w przyjemnym cieniu. Przy wejściu rosły paprocie. Oj, lubię. Podobno kwitną w jedną noc w roku. Osobiście nie wierzę, że ich kwiaty przynoszą szczęście i myślę, że istnieją bardziej życiodajne źródła, ale musi być w tej paproci coś wyjątkowego, skoro swoimi korzonkami wrosła w świat legend i baśni. Zawsze to miło wrosnąć w świat legend i baśni.

W tym cieniu obok paproci lubiłam się bawić. Drobne kamyki odgrywały ludzi. Można im było zrobić łóżka z łupin orzecha i kołderki z liści. Gdyby Disney wyprodukował wtedy Krainę Lodu, przecież bym wiedziała, że to trole. A tak… Dobrze chociaż, ze nieświadomość nie boli w momencie jej przeżywania.

Fajnie było.

Teraz nie ma paproci, sadu, wanny i parnika. Wierzba dopiero dziś mogłaby być smutna, bo pewnie porąbano ją na małe szczapki. Dziś w miejscu domu wujka przebiega obwodnica. Nie, nie, nie, wcale nie piszę manifestu pt. Ratujmy wierzby, nie budujmy obwodnic. Obwodnica rzecz dobra. Służy. Nie mam zastrzeżeń.

Piszę z sentymentu. To taki mój pamiętnik retrospektywny. Tonę w miękkim, wielkim fotelu w Ikea po sąsiedzku. Upał pomaga mi przeżyć lemoniada z jagód. Pod głową mam poduszkę, a pod gołymi stopami rozmiar 40, puszysty dywan. W sercu mniej miękko niż na zewnątrz. Gdzieś zginęła ta beztroska. Dziś już wiem, że parowanie ziemniaków nie ma w sobie nic z poezji, a obrządki to harówka. I jeszcze inne rzeczy wiem. Niestety. To chociaż sobie powspominam. Dla ukojenia. Pomyślę o tym, co miłe i dobre. A te opowieści z mchu, wierzby i paproci przeleję na papier. Niech chociaż w ten sposób przetrwają.