Opowiem Wam świat

Siedzę na łóżku, a dookoła mnie roztacza się piękna panorama konstruowanego przez tydzień bajzlu. Nie zdążyłam ogarnąć, mam ostatnio tak dużo na głowie, że grozi to pęknięciem czaszki. Może to i dobra perspektywa: przynajmniej będę miała otwarty umysł.

Zamiast rzucać sucharami chciałabym skonstruować tekst. Najtrudniejszy, jaki na tym blogu powstał. Tekst, którego się boję, bo jeszcze nigdy przelewanie myśli na papier, nie kosztowało mnie tak dużo. Tekst będący trochę krytyką, trochę krzykiem, a trochę przyznaniem się do winy. Tekst, który powstaje dlatego, że każdego dnia oglądam świat, który sprawia wrażenie, jakby walił się w podstawach. Dlatego za chwilę wstawię wodę na herbatę, a potem powiem o wszystkim, co mnie boli. Opowiem Wam świat, na który patrzę z lękiem.

Kojarzycie lub nie (w zależności od znajomości dość znaczącego tekstu kultury jakim jest Biblia), że Jezus w Ewangelii nie raz wspominał o rozjeździe pomiędzy tym, co proponuje On, a tym, co proponuje świat. Mówił, że daje inaczej niż świat, że panem tego świata jest Szatan, że świat nas znienawidzi tak jak znienawidził Jego, że my nie jesteśmy z tego świata i że nie z tego świata jest Jego Królestwo. Jakby nie patrzeć dość radykalna antyteza. Osobiście wcale nie dostrzegałam jakiegoś poważnego kontrastu między światem a Ewangelią. Świat chce przecież miłości i dobra, i sprawiedliwości, i piękna, i chce pomagać biednym, i bronić praw tych, którzy praw nie mają. Co w tym nieewangelicznego?

Mam 27 lat, co wciąż plasuje mnie w grupie ludzi młodych. Śledzę rzeczywistość kreowaną przez influencerów, youtuberów, instagramerów czy blogerów (sic!). Przez ostatnie lata porządnie karmiłam się serwowanymi przez nich treściami, uważnie śledziłam każdy ich krok, bo bez skrępowania otwierają drzwi do swojego życia. Poznawałam ich opinie i ich spojrzenie na świat. Aż wreszcie zauważyłam coś, co zasiało we mnie ekstremalny niepokój.

Nie chcę generalizować ani nikogo obrażać, ale nie wiem czy kiedykolwiek w historii świat stał narcyzmem tak bardzo jak teraz. Świat, w którym „ja” stało się wartością nadrzędną. Świat, w którym większość influencerów permanentnie opowiada o sobie. I niezależnie od tego czy jest to „ja” w pełnym mejkapie i super stylówce, „ja” w ekologicznych ciuchach szytych w Polsce czy „ja” w dresie i bez makijażu lansujące ciałopozytywność – to ciągle jest „ja” zagarniające rzeczywistość. Już nie słuchamy, teraz wszyscy się wypowiadamy. Uwrażliwiamy na zdrowie psychiczne, promując psychiczny komfort i zachowywanie higieny, jednocześnie (przy słusznych, ale wyolbrzymionych założeniach) produkujemy ludzi przewrażliwionych na własnym punkcie, nie dostrzegających nic poza czubkiem własnego nosa. No bo przecież tak bardzo liczy się zaspokojenie „moich” potrzeb, realizacja „moich” pragnień, „mój” komfort psychiczny. Najbardziej na świecie liczę się „ja”.

Gdy z początku śledziłam działania mające na celu zastopowanie tabuizacji chorób i zaburzeń psychicznych, wydawało mi się, że to słuszny kierunek. Słuszny kierunek przybrał miarę obsesyjnego egocentryzmu. Zaburzenia nie są już tematem tabu, każdy wyskakuje ze swoją depresją (nerwicą, chad, zaburzeniami osobowości i czym tam jeszcze) z lodówki. Nie ma dnia, żebym nie czytała na Instagramie o czyichś chorobach czy zaburzeniach. Coś, czym kiedyś dzieliło się w gronie bliskich i zaufanych osób stało się rzucaniem pereł przed wieprze (nie obrażając odbiorców tych treści, to po prostu kolejna biblijna analogia). Cel dobry, ale proporcje chyba nam się trochę zaburzyły. Co oznacza, że dobry placek nam z tego nie wyrośnie.

Gdy widzę ten świat i świat Ewangelii, to wiem, gdzie jest prawda, za którą warto podążyć. Bo czy pełniejsze sensu jest życie influencera opowiadającego o swoim „ja” czy życie Matki Teresy z Kalkuty, która w całości poświęciła się „ty” i to „ty” brudnemu, cuchnącemu, trędowatemu i umierającemu na ulicy? A jeśli nie Matka Teresa, do której niektórzy mają „ale”, niech będzie więc sam Jezus, o którym wspominałam na początku. Podobno najbardziej liczy się „mój” psychiczny komfort, bycie w zgodzie ze sobą, swoimi potrzebami i uczuciami. Gdyby On na pierwszym miejscu postawił Swój komfort i bycie w zgodzie z tym, czego pragnie, gdyby szedł za tym, co podpowiadają Mu emocje, to żadną miarą nie doszedłby do Golgoty, a nasze zbawienie, mówiąc zupełnie wprost, poszłoby w diabły. Na łożu śmierci od świadomości, że miałam miliony wyświetleń na yt, wolałabym świadomość, że dawałam to życie innym. To nieprawda, że nie możesz postąpić wbrew sobie. Czasem warto postąpić wbrew sobie, by stać się dla kogoś bliźnim. Czasem warto postąpić wbrew sobie, by zyskać na tym coś znacznie większego i ważniejszego. Mój komfort nie jest najwyższą wartością, nawet jeśli tak twierdzi otaczający mnie świat. We wspominanej tu Ewangelii padły słowa: „kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”. Trwa się często wbrew.

Mam nadzieję, że nie odebraliście tego tekstu jako apoteozy zaniedbywania siebie czy swojego zdrowia psychicznego. To ostatnia rzecz, którą chciałabym postulować. Siła tkwi w zdrowej równowadze między miłością Boga, bliźniego, ale również siebie. Zdrową, nienarcystyczną miłością.

Social media mnie wymęczyły, a to oznacza, że ciężko mi powiedzieć, co będzie dalej z blogiem. Miałam pomysł na cykl nowych tekstów, takich, w których nie byłoby „ja”. Czy się uda – życie pokaże. Mam nadzieję, że tak, więc jeśli możecie i macie ochotę, to cierpliwie zaczekajcie. Trwajcie wbrew.

Całuję mocno

Babcia