Sinusoida

Moje ciało ukryte za grubym, wełnianym swetrem drży w tym samym rytmie, co liście krzewu za oknem. Dopełniamy się.

Czuję jak ja w środku mnie, robiąc kanapki przy kuchennym stole, zgina się nagle wpół, wybuchając płaczem. Widzę to, siedząc niemo na kanapie, intensywnie wpatrując się we własne wnętrze.

Wiem, że to tylko moment. Chyba już się przyzwyczaiłam, że tak wygląda życie. A potem dostaje się nagrodę.

Dziękuję Bogu za to, że zburzył wszystko, co kochałam. Do ostatniej cegły. Na ruinach można przecież wznieść nową, lepszą budowlę. Ja wiem, a moja wiedza jest intensywnie zabarwiona wiarą.

Kiedy kuląc się z zimna przemierzam ulice Bydgoszczy, przenika mnie zdanie: każde cierpienie zawiera w sobie obietnicę. I jest mi słodko-kwaśno w bólu obficie wypełnionym sensem i nadzieją.

Huśta mną sinusoida życia i czasem mam chorobę lokomocyjną, ale znam Kogoś, kto każdą pustynię zasiewa ogrodem. Więc znowu jest bardzo dobrze, a czasem źle.

Moja tarcza i moja moc.

Dobrze. Źle. Bardzo dobrze. Źle. Dobrze. Bardzo źle.

On jest mym Bogiem, nie jestem sam.

Lepiej.

W Nim moja siła, nie jestem sam.

W dodatku mogę je ofiarować.

Czasem trochę płaczę, a czasem bardziej, ale czasem wcale. I jestem dzielna jak u dentysty, a chociaż drżę w rytmie liści krzewu za oknem, to cieszę się, że gruby wełniany sweter jest ciepły jak ludzie, jak herbata, jak Bóg i jak słońce.